Παρακινούμενη από το midnight melodic.
Μετά από καιρό.
Μετά από καιρό που το άκουσα.
Μετά από καιρό που έγραψα
Η φωτογραφία είναι από τα καλύτερα πάρτυ της ζωής μου.
Τα πόδια μου βρωμερά από την ξυπολυταρία.
Βρωμερά και τα πνευμόνια μου από τον καπνό.
Τώρα πια δεν καπνίζω. Κρίμα. Μου λείπει.
Μου λείπει η αλητεία του.
Μετά από αυτές τις διακοπές.
Μετά έκοψα το τσιγάρο.
Έμεινα έγκυος. Περιμένω.
Λίγο ακόμα.
Ναι, περιμένω έναν γιο.
Θα έρθει απο μέσα μου.
Αυτές οι διακοπές ήταν φανταστικές.
Γνωρίσαμε την Ευτυχία και την Άννα -Μαρία.
Μαλώσαμε για τον Μάρξ και αγαπηθήκαμε για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Και έμεινα έγκυος. Αμέσως μετά.
Σκέφτομαι να εκτεθώ σήμερα. Εδώ. Θέλω να πω τόσα πολλά. Ίσως με εικόνες να είναι καλύτερα. Δεν ξέρω που είναι τα αρχεία μου όλα. Ο υπολογιστής μου έχει τεθεί σε αχρηστεία. Χρειαζόμασταν χώρο. Έρχεται ο γιος μας. Από μέσα μου.
'Εκοψα για άλλη μια φορά τον ομφάλιο λώρο μου.
Είναι η τελευταία. Νόμιζα οτι ήταν την προηγούμενη φορά.
Αλλά τώρα είναι οριστικά.
Τώρα δημιουργώ τον δικό μου λώρο με κάποιον άλλο.
Με τον γιο μου.
Περπατήσαμε αρκετά. Κάτω από τον ήλιο.
Με εφόδια και με αγάπη.
Για να φτάσουμε εκεί κάτω, στην άκρη.
Εκεί βρήκαμε τη Θαλασσινή.
Μπορείνα την ξέρεις. Την ήξερε όλο το νησί.
Δε θα καρφώσω. Μόλις το έκανα.
Δεν το κατάλαβα. Δεν ήμουν εγώ.
Έλεγα για τον ομφάλιο λώρο. Ναι.
Πάει. Από εκεί έρεε όλη η τοξικότητα μέσα μου.
Από κει ξεκινάει το ξινισμένο χαμόγελο μου.
Τώρα κόπηκε η ροή. Τώρα βρίσκομαι
σε αυτή τη δίνη της
εκστατικής χαρμολύπης.
εκστατικής χαρμολύπης.
Επιτέλους.
Μια βαθιά σιωπή έχει εισχωρήσει και
μ'αυτήν αλαργεύω το χάος.
Τα πράγματα γύρω μοιάζουν
πελώρια, γκροτέσκα, αηδιαστικά.
Μέσα είναι καλύτερα.
Μικροαστικά όμορφα και ασφαλή.
Γλυκιά μου εσωστρέφεια. Περιμένεις το γιο μου.
Απο μέσα μου.
Ο γάτος μου.
Η ανεξήγητη αγάπη.
Ανεξάντλητη.
Η άνευ όρων παράδοση.
Η πρώτη του μέρα.
Αγάπη. Ανάγκη.
Δεν είναι τυχαίο που δεν υπάρχει
καμία πρόσφατη φωτογραφία του
πατέρα μου.
Ζει,μη νομίζεις.
Είναι κρυμμένος και δυστυχισμένος.
Παραίτηση. Φόβος.
Φόβος, φόβος ατελείωτος ρε.
Δεν έχω φωτογραφία της μητέρας μου επίσης.
Καθόλου τυχαίο.
Εγκατάλειψη.
Έχει κολλήσει πάνω μου σαν πέτσα.
Θα ξεφλουδιστεί, που θα πάει.
Δεν έχει δικαίωμα να μείνει άλλο.
Έρχεται ο γιος μου. Από μέσα μου.
Αγαπημένοι. Άνευ όρων. I
Αγαπημένοι. Άνευ όρων. II
Αγαπημένοι. Άνευ όρων. III
Λατρεύω τα φλώρικα ''χάλια'',
ντυμένα με καθωσπρεπισμό και ευγένεια.
''Όλα θα 'ναι πάντα μαύρα μα θα κρύβουν μια φωτιά.''
Κάπως έτσι, τεμαχισμένη.
Χωρίς παρελθόν.
Μέχρι και κάποια ποστς από τούτο
δω το μπλογκ έχουν σβηστεί.
''This video is no longer available..''
Άντε και γαμήσου.
Τέτοια παρόμοια ατάκα συνοδεύει
σχεδόν κάθε ακούσια επιχείρηση
αποσύνδεσής μου με το παρελθόν.
me 15:15 :είσαι εδώ?
christos: nai
ρε κοιτάω φώτος από αμοργό
kai ksafnika spaei h monotonia mou
τι γαμάτα..
και τι γκομενάκι είχες χτυπήσει
ase!!!
πωπω..
και τώρα έχεις μια φακλάνα με μια τερα΄στια κοιλιά που σε ξυπνάει μέσα στη νύχτα για να την τρίψεις.αλλά κουβαλάει το γιο σου.
e oxi kai gaklana
Ο Χρήστος.
Το παρόν και το μέλλον μου.
Ο σύντροφός μου
Ο έρωτας της ζωή μου και
όλα αυτά τα βαρετά στερεότυπα
Ξανά.
Ο Χρήστος.
Ανήκει σε μια
ψευδοβιτγκενσταϊνική μαφία και είναι
ερωτευμένος με την Κιμ Αν Φόξμαν.
Και εγώ το ίδιο.
Τόσα κοινά.
Ο Χρήστος είναι αστείος.
Στα πάρτυ κάνουμε εντύπωση.
Χορεύει σαν κάβουρας σου λέω.
Ο έρωτάς μας είναι κρεοφάγικος.
Αφήνουμε πίσω το σκοτάδι
καθώς ερχόμαστε πιο κοντά.
Το παρελθόν μας και το μέλλον μας
γίνεται οδυνηρά ξεκάθαρο.
Μετά τη φωλιά μας, αυτός θα είναι
ο πρώτος επίγειος παράδεισος
που θα συναντήσει ο γιος μας.
Εμείς θα τον συνοδεύουμε
όπου μας οδηγεί.
Αυτό είναι το τελευταίο ποστ αυτού του μπλογκ.
Άλλη μια τελεία.
αντίο.
