Εκεί λοιπόν...

Απέναντι μια τεράστια τηλεόραση από τις παλιές,
των εφτακοσίων χιλιάδων δραχμών όπως είπε η θεία.
Δεξιά πάνω μια τηλεόραση  πλάσμα, μαύρη, να παίζει
δυνατά. Πάνω στη σόμπα ζεσταίνεται ψωμί.

Στην παρέα μου συζητιέται η καμπυλότητα του χρόνου.
Το τσίπουρο,οι μπύρες κ τα λουκάνικα έχουν πάρει τη 
θέση που τους αρμόζει.

Πίσω μου τζαμαρία.Πίσω της, ένα χωριό άδειο, καταθλιπτικό.
Απέναντι διαγώνια, κάποιοι κύριοι χωρίς δόντια
κάθονται κ πίνουν τσίπουρο κ τρώνε μεζέδες, χωρίς να μιλάνε.

Ακούγεται παράλληλα με τη Μενεγάκη ο ήχος περίπου
πέντε κομπολογιών. Επιληπτικός. Πέντε ηλικιωμένοι κύριοι
-παππούδες-κάθονται αμίλητοι, με τα μπουφάν τους 
κ βλέπουν τηλεόραση ''Λένιη! Φατσέα βάλε, φατσέα''..
Πάει η ''Λένιη''κ αλλάζει κανάλι.

Αριστερά, στα δύο μέτρα μια τζαμαρία με απορρυπαντικά
και σπορέλαια. Είναι χωρισμένο το καφενείο κ από κει έχει 
ένα μικρό παντοπωλείο. Εκεί, η φωτογραφία του άντρα της
Ε-Λένης που έχει πεθάνει. Λίγο πιο πέρα, ένας χώρος που
μοιάζει με κουζινάκι. Τσίκνα, λαδίλα και από κείνα τα γκαζάκια
τα εμαγιέ, που δεν ξέρεις ποιό ήταν το αρχικό χρώμα.

Θέλω να πάω στην τουαλέτα μετά από την αφόρητη πίεση 
της μπύρας, και η θεία με πάει δίπλα, στο σπίτι της. ''Μην πας εδώ,
είναι βρώμικα από τους τράγους''. Με ξεναγεί κ στο σπίτι της
''Μεγάλο είναι, αλλά είμαι μόνη μου..''

Γυρνάω πίσω κ το μόνο που έχει αλλάξει, είναι η θέση ενός
από τους παππούδες..Πήγε μπροστά από την τεράστια τηλεόραση
για να βλέπει και να ακούει καλύτερα..

Σε έναν τοίχο, πίσω από έναν παππού, κρεμασμένα τέσσερα ημερολόγια
από άλλες χρονιές, με χορηγούς διάφορα μαγαζιά του χωριού,και στη 
μέση φωτογραφία της τοπικής ομάδας. 
Της αρέσει της Λένης..πηγαίνει και παρακολουθεί αγώνες και θέλει
''να ενισχύει τα παιδιά''.

''Αν έμπαινε ένας ταξιδευτής του χρόνου εδώ θα έλεγε: ωραία, 
είμαι στη δεκαετία του ογδόντα, ας καθήσω λίγο'' είπε ο δήμαρχος
σ'εμάς. Εξαιρετικό άτομο.Νεότατος. Από αυτούς τους ανθρώπους που
ευγνωμονείς που γνώρισες. Και που αναρωτιέσαι κ δεν μπορείς να λύσεις
τον γρίφο..γιατί μένει εδώ? Παρόλαυτα τον επαινείς ακόμα και για αυτό.

Με κοιτάζει ο σύντροφός μου και μου λέει
''νομίζω οτι είμαστε οι μόνοι ζωντανοί εδώ...
το διανοείσαι?'' 

Ας σωπάσουμε λοιπόν για όλα αυτά τα ''καφενεία'' που η λαίλαπα
του εναλλακτισμού (όπως χαρακτηριστικά λέει ο Κ) ωραιοποιεί και
για τα οποία όλοι οι χίπστερς απόφάσισαν να αφήσουν τα ''εγκόσμια''
και αποσύρονται εκεί προς τέρψιν.
Ας μιλήσουμε λοιπόν..για εκείνα τα καφενεία της επαρχίας, 
εκεί που δεν έχει τουρίστες παρά μόνο ανθρώπους.
Εκεί που οι άνθρωποι αυτοί δεν μιλάνε πια.
Που παρακολουθούν τηλεόραση ξανά και ξανά και ξανά. 
Σχεδόν επιληπτικά. 
Που δεν ξέρουν να διαβάζουν. 
Που δεν έχουν δόντια κ δεν τους νοιάζει.
Που έχουνε ξεχάσει το παρόν τους κ το μόνο
που κουβαλάνε για μνήμη, είναι ένα παρελθόν
με ''κούρσες'',με μηχανήματα,με σπίτια,με μαγαζιά,
με δάνεια..Που καταριούνται ''αυτούς που τους τα πήραν'' ..
Εκεί που άνθρωποι σαν τη ''Λένιη'' μάχονται χωρίς να το ξέρουν.

Η ''Λένιη'' μας αποχαιρετά με χαρά και μας δίνει και 
χωριάτικα λουκάνικα να πάρουμε μαζί μας. 
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, ζέχνει ο αέρας τσίπουρο
και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.
Συμφωνούμε οτι περάσαμε ωραία

...