So I walkout these wandering dreams

Κάθε που ακούει για όνειρα παραφρονεί
Της αρέσει να καπνίζει
Αυτές τις φιγούρες τις απεχθάνεται

Πήγε σε έναν χορευτή να της δείξει πώς να 
κινεί το σώμα της
Πήρε μαζί της και την πανοπλία της
Χωρίς την θωράκισή της δεν πάει πουθενά
Κάθε φορά που το κάνει, τραυματίζεται
Έτσι νομίζει...

Αυτιστική στη μουσική, μπορεί να ακούει την ίδια 
μελωδία για ώρες
Μετά την ξερνάει.

Της αρέσει να κυνηγάει 
πράσινες φάλαινες και 
μονόχρωμες μέλισσες
Ακούει που και που κάτι ξεθωριασμένες μουσικές
με πολύ καπνό και παλιακά χαρτιά μπροστά της

Της αρέσουν τα ταξίδια
Περιπλανιέται μόνη της στο πουθενά
Ανυπομονεί να έρθει το σκοτάδι για να
διώχνει τα όνειρα

Δεν θέλει να έχει τίποτα
Κάπως σαν να παίρνουν όλα νόημα
αποκλειστικά μόνα τους

Σιχαίνεται τον πόλεμο
Κι όμως, βρίσκεται σε μαι διαρκή
μάχη..χωρίς τις στρατηγικές του Clausewitz
Άλλες φορές κερδίζει, άλλες χάνει.
Τα λάφυρα? Κάθε φορά ένα βήμα
μπροστά...

Ψάχνει να φτάσει κάτι κιγλιδώματα
Η σκιά της σίγουρα θα περάσει απέναντι
Είναι η μόνη που της ανήκει και στην ώρα τούτη
θα την αφήσει να φύγει...

Της αρέσουν οι εκπλήξεις παρότι
νιώθει αμήχανα στον αιφνιδιασμό
Από αλλού ξεκινάει και σχεδόν με
μαθηματικη ακρίβεια πάντα
καταλήγει αλλού

Δεν την ενοχλεί
Λίγα πράγματα την ενοχλούν γενικώς
Αυτά τα λίγα συνήθως την πληγώνουν
Πιο πολύ την πληγώνουν οι ενοχές
Δυσανασχετεί  με το καφέ χρώμα

Και όλο κάπου τρέχει
Όλο κάτι κυνηγάει και κάθε
που το πιάνει ξεχνάει γιατί
το κυνήγησε...

          ..και το διασκεδάζει...


...