Κάπου μέσα στην πόλη τριγύριζε...ήταν από αυτές τις μέρες που 
όλα φαίνονται όμορφα αλλά βιώνονται δύσκολα. 

Κάπου ηθελε να ακουστεί και δεν ήξερε τι να πει.

Ξέμεινε από λέξεις...ξεμένει τώρα τελευταία αρκετά συχνά. 
Δεν υπάρχουν άλλες.
Αναρωτιέται εαν τις έδιωξε.. Ή μήπως έφυγαν μόνες τους..

Σε ένα τοίχο διάβασε ''μην κυνηγάς πολύ τα όνειρά σου, θα φύγουν''.

Τι ηττοπάθεια, σκέφτηκε...

''Way down in the hole'' και ξόρκισε το κακό..

Το όνειρό της το βράδυ ήταν πολύ οδυνηρό. 
Ξύπνησε πνιγμένη από τον τρόμο,

με σφιχτά σαγόνια και μουδιασμένη την σπονδυλική της στήλη.
Συνειδητοποίησε την αρρώστια της..
Έτσι είναι.. άμα δεν κλείσεις την μια πόρτα δεν μπορείς να
ανοίξεις μια άλλη..

Και τώρα πια δεν είναι ο εαυτός της.

Πού να τη βρει, πώς να την αγγίξει..

...

Σε θέλει..

Λαχταράει την οργή της και τη μαγκωμένη της ύπαρξη

Γουστάρει τα σφιχτά της σαγόνια και τον πρωκτικό της χαρακτήρα.

Λατρεύει το αυτι της που ξεφλουδίζεται κάθε που στρεσαρίζεται.

''Hoist that rag''και ξόρκισε το κακό..

Κάπου διάβασε πως το όνειρο έχει για αφετηρία την πραγματικότητα

και πραγματοποιείται μέσα της.

Αποφάσισε λοιπόν να οργανώσει την πραγματικότητά της έτσι ώστε

να μπορεί να ονειρευτεί...

 Και ποιός ξέρει, ίσως ξανάρθουν οι λέξεις...

...