Για εκείνες τις βραδιές που σε τρώνε τα κουνούπια στο μπαλκόνι...

Καπνίζεις παθιασμένα

Πώς ορίζεις την ευτυχία?
Επανάσταση?Αλλαγή?Ηρεμία?Ασφάλεια?Άπνοια?
Κόκκινη? Μπλε? Κίτρινη?
Τσιγαρένια? Ζαχαρένια? Σοκολατένια?
Και έχει πια τόση σημασία?

Πώς τη νιώθεις?
Κλαις? Γελάς? Χασμουριέσαι?
Πας στην τουαλέτα? Αυνανίζεσαι?
Τρέχεις? Καθηλώνεσαι?


Γλυκός αγώνας κάθε μέρα
Γλυκιά η ήττα, γλυκιά η αποτυχία
Ενθαρρυντική η νίκη

Νίκη ενάντια στο σκελετωμένο, στο σκληρό, στο φαιδρό
Μαλακώνουν οι μύες σου

Και το γαργαλητό έρχεται από τις πατούσες πρώτα
Ανεβαίνει και μεθάει το κεφάλι σου
Και γράφεις γρήγορα και δεν καταλαβαίνεις πια 
τα γράμματά σου

Ακούς το περπάτημα του περαστικού.
Λατρεύεις τους συνειρμούς : Μυρίζεις το φθηνιάρικο κρασί
και έρχεται αυτή η βιωματική ανάμνηση
Χωρίς διανοητικό περιεχόμενο, χωρίς διαχείριση
Και αναρωτιέσαι τρυφερά, είναι κάτι από τα παλιά
ή κάτι απο αυτά που έχω ονειρευτεί?

(δύσκολη η λέξη ''ονειρεύομαι'')

Και όλος αυτός ο συφερτός

Περνάει το αυτοκίνητο και φωτίζεται το χαρτί σου επιτέλους,
βλέπεις ξανά

Μου αρέσει που ξεχνώ...τρομακτική μεν αυτή η αμνησία,
αλλά προκαλεί και μου αρέσει..
Αναπτύσσει μηχανισμους ''αυθορμητοσύνης'' (μάλλον η λέξη 
δεν υπάρχει καν), που ίσως ενοχλούν κάποιους, αλλά 
εσένα σε βολεύουν

Σαν να αθωώνεσαι κάπως, σαν να αλαφρύνεσαι..πουφφφ
και ξεφουσκώνεις...

Ξεφουσκώνεις...ξεφουσκώνεις

Απεραντοσύνη


...

you do you